NaNoWriMo 2014

NaNoWriMo 2014,

czyli wspomnienia tych, którzy przeżyli

Dzisiaj nie doczekacie się niczego poza odautorskim pierdoleniem o szopenie, tak zawczasu uprzedzam, żebyście się po mnie nie spodziewali żadnego tekstu.

NaNoWriMo – trzydzieści dni, pięćdziesiąt tysięcy słów. Brzmi trochę jak wyjątkowo kreatywny sposób na popełnienie samobójstwa. Dla niezorientowanych – o akcji. Jak niektórzy z Was zapewne wiedzą, postanowiłam w tym roku podnieść rękawicę i zmierzyć się z tym wyzwaniem, co w pewien sposób wyjaśnia listopadową posuchę, jeśli chodzi o dodawanie nowych tekstów. Z tej próby wyszłam zwycięsko i chcę się teraz podzielić refleksjami, bo wyciągnęłam naprawdę wiele wniosków.

Skąd w ogóle pomysł, żeby brać udział w takiej akcji? Toż to jakieś kamikadze. Temat wypłynął w sumie przypadkiem i od słowa do słowa, uznałam, że chcę się sprawdzić. Mignęło mi coś o tym rok temu, ale nie miałam jakoś ambicji, żeby cokolwiek z tym zrobić i dopiero teraz zainteresowałam się tym poważniej. Tekstów łącznie napisałam już całkiem sporo, ale zawsze miałam problemy z jakimikolwiek dłuższymi opowiadaniami (chyba, że 20k to coś długiego) więc to mnie dodatkowo zmotywowało. No, a jak już podjęłam decyzję o wzięciu udziału w tegorocznej edycji NaNoWriMo to dosłownie sikałam w majty, ekscytacja tak bardzo – chciałam pisać już, teraz, zaraz (szkoda, że taki zapał nie utrzymał się choćby do połowy listopada, ech). No i w końcu nadszedł Ten Miesiąc. Listopad. Chociaż z perspektywy czasu, stwierdzam, że bywały dni, gdy miałam wrażenie, że to raczej styczeń, ale ja nie o tym.

W pierwszym tygodniu byłam nastawiona entuzjastycznie i pełna dobrych chęci radośnie trzaskałam w klawiaturę. Potem zaczął się dramat i odwieczne pytanie „na cholerę mi to było?”. Z tym, że cholera często była czymś zastępowana. Długie godziny wpatrywałam się w mrygający radośnie kursor i pusty dokument, szukając inspiracji wszędzie, z moją biblią do analizy matematycznej włącznie i zdałam sobie sprawę, że chyba tego do końca nie przemyślałam, a wszystkie plany jakie stworzyłam przed listopadem wzięły w łeb. No ale skoro już się czegoś podjęłam, to chciałam doprowadzić to do końca, choćbym miała przy tym szczeznąć. Może zamiast mnie na metę dotrą moje zwłoki, ale zawsze. No więc co? Fighting! Nakurwiamy słowa, kto by się przejmował treścią. Szło mi bardzo mozolnie, ale word count konsekwentnie wzrastał.

Przede wszystkim zrozumiałam, że pisać nie potrafię i bynajmniej nie jest to coś, czego mogę się tak po prostu nauczyć. Nie chciało mi się pisać, zupełnie nie miałam weny, nie potrafiłam sklecić wątków i wypisywałam najróżniejsze głupoty (Ciekawostka pierwsza: w pewnym momencie Neji Hyuuga dorobił się zielonego oka, jednego zielonego oka. Nie dopisałam jakie byłoby drugie, ale no zgadnijcie jakie by było? :D). Doszło nawet do tego, że wolałam pójść na wykład, niż pisać NaNo, a to już naprawdę coś znaczy. Każdy akapit musiałam okupić krwią i łzami, a potem napisać trzy razy od nowa, bo nic nie trzymało się kupy. Zapał do pracy wrócił dopiero w ostatnim tygodniu, kiedy w końcu udało mi się przebić przez barierę 40k – naprawdę, czterocyfrowa liczba w okienku „words remaining” dodaje +pisiont do motywacji.

Czego jeszcze się dowiedziałam?

• Nie wiesz, ile to właściwie znaczy 50 tysięcy słów, dopóki nie próbujesz mierzyć się z NaNoWriMo – i nawet wtedy nie wiesz, bo świadomość ta spada na człowieka dopiero w okolicach Drugiego Tygodnia i objawia się rozpaczą czarną i głęboką jak dupa murzyna.
• Plan wydarzeń, czy też raczej Wielki i Niezastąpiony Plan Wydarzeń – bierzesz udział w NaNoWriMo i masz wcześniej przemyślaną fabułę? Napisany plan wydarzeń? Gratuluję. Należy go niezwłocznie wywalić i napisać od nowa, tak, żeby mógł być traktowany jako wyrocznia – ile to razy zdarzyło mi się zablokować na jakiejś scenie? A licznik słów sam się przecież nie nabije. Pisałam wtedy losowo wybrane sceny z dalszej części opowiadania, a żeby tak powstałe koromysło potem sklecić w spójną całość potrzebny jest Plan Wydarzeń.
• Pisanie bez weny jest możliwe – sama w to właściwie nie wierzyłam, a tu proszę. Doszłam do wniosku, że w napadzie weny – bo czasami takowe się zdarzają – lepiej jest poświęcić czas na dokładne rozpisanie fabuły. Zawsze, ZAWSZE, da się to potem opisać, a wymyślić już niekoniecznie.
• Istnieje pewna ograniczona ilość kubków kawy, jaką można w siebie wlać – bez komentarza.
• Bez wsparcia ani rusz – nie wiem jak inni, ale ja nie dałabym rady, gdyby nie udzielone mi wsparcie. Na wylewne podziękowania przyjdzie czas później, ale mam świadomość, że gdyby nie pewne osóbki, które mnie głaskały i miziały (albo wręcz przeciwnie – wrzeszczały i kopały!) w pewnym momencie rzuciłabym to wszystko w cholerę.
• Sen jest dla słabych – po co pisać za dnia, skoro można zerknąć o 22 na licznik i ujrzeć artystyczne zero w polu „words written today”?
• Jeżeli jakaś część fabuły wydaje Ci się bez sensu, to zostaw to na trochę i wróć później – prawdopodobnie przez ten czas zdąży nabrać sensu. Jeśli nie podziałało – powtórzyć procedurę.

Mogłabym tak w nieskończoność o nocnych riserczach i sążnistych przekminach fabularnych, ale nie tędy droga. Skończyłam i generalnie jestem zadowolona – napisane przeze mnie opowiadanie ma swoje mocne i słabe strony. Są momenty, co do których sądzę, że mi się udały, ale są też takie, które… po prostu są i to wszystko co mogę o nich powiedzieć. Na pewno czeka mnie z tym tekstem jeszcze dużo pracy, ale myślę, że niedługo zacznę powolutku wrzucać rozdziały na bloga.

NaNoWriMo 2014 oficjalnie uważam za zaliczone i wiem już, że na dłuższą metę nie pociągnęłabym z pisaniem – kariera pisarki nie jest dla mnie, no trudno. Nie umiem pisać regularnie, u mnie funkcjonuje to raczej na zasadzie zrywów powstańczych – długo, długo nic, a potem siadam i dzięciolę dzień i noc. Żeby nie było, że taka ze mnie jęczydupa, to po całej tej listopadowej akcji mam też dobre wspomnienia – wsparcie innych, świadomość, że ktoś we mnie wierzy i satysfakcja z każdego napisanego tysiączka albo radocha, gdy udało mi się błyskotliwie rozwiązać jakiś problem fabularny. Mimo wszystko całość widzę w raczej ciepłych barwach. Nie wspominając nawet o ekstazie jaka mnie ogarnęła, gdy zobaczyłam na ekranie „winner!”. Najlepszy orgazm jaki w życiu miałam, serio. Poznałam tę mniej przyjemną stronę pisania, bo nie mogłam zrobić tego co robię zazwyczaj, czyli cisnąć wszystkiego w kąt i odtańczyć wokół tego tańce-szamańce. Czy poważę się za rok - nie wiem, ale jeśli już to na pewno z jakąś własną powieścią, bo to pozostawia znacznie większe pole do popisu niż fanfiction. Jeżeli ktoś z Was również brał udział w tej akcji, to przede wszystkim gratuluję i osoba taka jak najbardziej może do mnie napisać – możemy wspólnie ponajeżdżać na bezlitosne liczniki słów i kofeinę krążącą w żyłach zamiast krwi <3

PS: Teraz chyba mogę wyjść wreszcie do ludzi. Jak myślicie, rodzina pamięta jeszcze jak wyglądam?

PS2: Bardzo serdecznie pozdrawiam e.Q - mojego niezastąpionego wrajting bady i ślę całą taczkę weny! *wali różową łopatką po głowie*

Jeszcze refleksja obrazkowa na koniec:

Dlatego właśnie NaNo należy pisać na komputerze! Bo może i „rękopisy nie płoną”, ale plik zawsze można skasować, o!