Szeroko zamknięte ramiona przyjaciela (8/14)

No. Tym razem opóźnienie wynika tylko i wyłącznie z mojego lenistwa. Zdarza się? Osobom czytającym (i komentującym, zwłaszcza tym komentującym!) dziękuję za cierpliwość i zapraszam na kolejny rozdział. Pozdrawiam!
Rozdział VII
Kiedy Naruto otworzył oczy, w pierwszej chwili nie bardzo orientował się, gdzie w ogóle był. Jego wzrok padł na przestronne biurko, ale co zaskakujące na blacie panował porządek. Kiedy to on sprzątał ostatni raz, bo chyba nie w tym miesiącu? Czyżby jego przyszła żona w końcu straciła cierpliwość i wyrzuciła puste opakowania po ramen? I uprała brudne skarpetki, które zdążyły już zesztywnieć? Uspokoił się nieco dopiero, gdy dostrzegł gacie malowniczo przewieszone przez krzesło i od razu poczuł się bardziej swojsko.
Akurat miał zamiar przewrócić się na brzuch i olać rzeczywistość, gdy dotarły do niego dwie rzeczy.
Po pierwsze — tego dnia nie mógł zwyczajnie olać rzeczywistości, bo przecież miał się ożenić. Sakura mogłaby się obrazić, gdyby zaspał na własne wesele i nie przyjęłaby żadnych wyjaśnień, tego Uzumaki był pewien.
Po drugie — coś połaskotało go w nos i zachciało mu się kichać. Natomiast kiedy uświadomił sobie co było tego przyczyną, znalazł się w takim szoku, że aż mu się odechciało. Na jego piersi, jak gdyby nigdy nic, spoczywała głowa Uchihy i jego przydługie kudły rozpanoszyły się wszędzie.
Jeszcze raz, od początku. Nagle Naruto poczuł się jakiś taki bardziej wyspany i jego mózg zaczął szybciej kojarzyć fakty. Nie znajdował się u siebie w domu, a w sypialni Sasuke, co w pewien sposób wyjaśniało porządek na biurku. Jakby tego było mało, obaj byli nadzy, a do Uzumakiego zaczęły powoli napływać wspomnienia z ubiegłej nocy. Matko kochana. Oni naprawdę zrobili to wszystko?
— Wstawaj, draniu — rzucił pierwsze co przyszło mu do głowy, bezceremonialnie potrząsając ramieniem przyjaciela. Uchiha mruknął coś bliżej niezidentyfikowanego, po czym przeturlał się na długą połowę łóżka, posyłając mu zranione spojrzenie. Miał splątane włosy, przekrwione oczy i ogólnie wyglądał jak kupka nieszczęść, ale wciąż był przystojny w ten ujmujący „nie-wyspałem-się-bo-obracałeś-mnie-całą-noc” sposób.
— Czego? — warknął, a raczej wychrypiał, krzywiąc się nieznacznie i podnosząc do siadu. Spojrzenie, które posłał w kierunku Naruto z założenia pewnie miało być mordercze, ale jego przyjaciel niestety posiadł dziwną odporność na zatrute spojrzenia.
— Która godzina?
Sasuke uniósł brew, najwyraźniej zaskoczony prozaicznością pytania. Jego umysł chyba zaczynał powoli wracać na właściwe tory, ale on nie przeżył takiego szoku jak Uzumaki przed chwilą. Brunet westchnął cicho, po czym spojrzał na stojący na szafce nocnej zegarek.
— Dochodzi ósma. Mogę wracać spać?
— To chyba dobry moment, żeby przypomnieć, że o szesnastej mam ślub. — Głos Naruto był cichy, ale opanowany, jakby jeszcze nie do końca zdawał sobie sprawę z tego, co się działo wokół niego.
— O ile nie zamierzasz spędzić jednej trzeciej doby w łazience, ani wbijać się w sukienkę, to myślę, że nie musisz się stresować. Zdążysz. — Uchiha podniósł się z łóżka i rozciągnął się, a jego stawy zajęczały w proteście. Najwyraźniej zdał sobie sprawę, że jego szansa na dalszy sen wyparowała jak kamfora, więc równie dobrze mógł się już doprowadzić do porządku. Uzumaki zaczerwienił się, gdy zorientował się, że jego spojrzenie nieustannie ucieka ku zgrabnym pośladkom i reszcie dolnych partii bladego ciała i ostentacyjnie wbił wzrok w sufit. Sasuke prychnął. — Teraz się będziesz wstydzić, młotku? Chyba trochę się z tym spóźniłeś.
— Pozwól, że przypomnę. Żenię się dzisiaj. Całą noc spędziłem na kochaniu się z tobą, a jak ostatnio sprawdzałem, to nie byłeś moją narzeczoną — wydukał w końcu Naruto, mając jeszcze mętlik w głowie niż poprzedniego wieczoru. I on myślał, że dzięki tej nocnej wizycie będzie w stanie dogadać się z Sasuke? Dobre sobie. Jego przyjaciel zmarszczył brwi, po czym przerwał wędrówkę i usadowił się na drugim końcu łóżka, przyglądając się mu uważnie.
— Istotnie, nie jestem twoją narzeczoną. Masz z tym jakiś problem? — Czarne tęczówki Uchihy, z których na dobre zniknęły już pozostałości snu, uważnie śledziły każdy ruch przyjaciela. Długo mierzyli się spojrzeniami, a Uzumaki zastanawiał się jak to powinien dalej rozegrać.
Po tej nocy jego szansa na szczęście w udawanym małżeństwie z Sakurą wyskoczyła przez okno. Sasuke może i nie był wybitnie uzdolnionym kochankiem, ale był sobą i to wystarczało. Naruto nie bez powodu robiło się gorąco w jego obecności, a krew spływała w dość konkretne miejsce. Wiedział, że nieważne co wydarzy się później — wszystkie doświadczenia będzie porównywał do swojego nieszczęsnego wieczoru kawalerskiego i podejrzewał, że wypadną przy nim blado. Tak po prawdzie, to chyba nie chciał, żeby to był jednorazowy eksces. Znalazł wreszcie to czego mu od dawna brakowało w relacji z Uchihą, a czego nie ośmieliłby się żądać w normalnych okolicznościach.
Tylko jak w tym wszystkim umiejscowić Sakurę, jego przyszłą żonę?
— Sasuke, posłuchaj — zaczął cicho Naruto, upewniając się, że skupił na sobie uwagę przyjaciela. Również usiadł i zaczął nerwowo skubać końcówkę prześcieradła, przeczuwając, że nie będzie to łatwa, ani tym bardziej przyjemna rozmowa. Drugi mężczyzna nic nie powiedział, tylko patrzył na niego wyczekująco. — Domyśliłeś się już dlaczego tak bardzo opóźniałem wszystkie uroczystości i ignorowałem narzekania Rady?
Uchiha skinął głową, a jego usta wykręciły się w charakterystycznym dla niego, złośliwym uśmieszku. Najwyraźniej nie zamierzał mu niczego ułatwiać, chociaż był na tyle miłosierny, że zarzucił na uda kawałek kołdry, coby dodatkowo nie rozpraszać i tak już zestresowanego Uzumakiego. Chociaż jego tors, ozdobiony mapą złożoną z malinek i najróżniejszych zadrapań, wciąż zwracał na siebie uwagę. Naruto nieco się zdziwił — w pewnym momencie musiał się zatracić, bo nie miał pojęcia, że aż tak zabalowali. Szybkie zerknięcie na własne ciało wykazało, że z nim wcale nie było lepiej — pozostawała mu więc jedynie nadzieja, że w razie czego wszystko uda się ukryć pod garniturem. Chociaż w jego głowie formował się powoli całkiem inny plan — spontaniczny i odrobinę szalony, ale zawsze to jakaś alternatywa.
— Myślę, że w takiej sytuacji powinienem całkiem odwołać ślub — wyrzucił Uzumaki na bezdechu, nieco obawiając się reakcji Sasuke. — Sakura na pewno zrozumie, a ja nie sądzę, żebym był w stanie…
— Czekaj, wróć — przerwał mu bezceremonialnie Uchiha, unosząc dłoń. Zamrugał kilkakrotnie i zmarszczył się, jakby głowił się właśnie nad jakąś wyjątkowo skomplikowaną zagadką. — Powtórz to, co przed chwilą powiedziałeś. Chcesz odwołać ślub? A co z twoim marzeniem o tytule Hokage?
Naruto wbił spojrzenie we własne dłonie, biernie czekając, aż przyjaciel połączy kropki. Dla niego sprawa była w tym momencie oczywista. No dobrze, może nie aż tak bardzo oczywista jak by tego chciał, ale widział tylko jedno rozwiązanie, które miało sens i nie godziło w jego kodeks moralny. Rozważał to już wcześniej, ale wtedy nawet nie śmiał marzyć, że Sasuke mógłby kiedykolwiek odwzajemnić jego uczucia. Objęcie rządów niezmiennie pozostawało na liście jego priorytetów, jednak mógł nieco przesunąć to wszystko w czasie i spróbować wygrać z Radą w inny sposób — zadanie trudne, ale nie niewykonalne, jeśli ma się odpowiednią motywację.
Chwilę później coś zabłyszczało niebezpiecznie w ciemnych oczach Uchihy, gdy ten dopasował w końcu wszystkie elementy układanki. Mężczyzna zgiął się w pół i roześmiał się. Głośno, odrobinę szaleńczo, tak jak śmieją się tylko patentowane czarne charaktery. Co jak co, ale maniakalny śmiech miał opanowany do perfekcji i teraz właśnie dawał popis swoich umiejętności. Uzumaki poczuł się nagle mały i okropnie upokorzony.
— Aż nie wierzę, że mogłeś sobie coś takiego wymyślić, młocie — wyjęczał po chwili, gdy już się nieco opanował. Pokręcił głową z pobłażaniem, po czym raz jeszcze przyjrzał się siedzącemu po drugiej stronie łóżka przyjacielowi, jednak tym razem jego spojrzenie było twarde, a z postawy zniknęła cała ta miękkość i ciepło, które były tam obecne jeszcze kilka minut temu. — Obawiam się, że nie taka była umowa, Uzumaki.
— Co masz na myśli, draniu? To chyba oczywiste, że nie chcę lecieć na dwa fronty, tylko wolę pozostać z człowiekiem, którego…
— Nie mów tego. Nie chcę słyszeć tych słów. Byłem pewien, że zrozumiałeś, ale najwyraźniej się przeliczyłem, jak zwykle. Pozwól, że postawię sprawę jasno. Ja nie bawię się w żadne związki. — Głos Sasuke stwardniał, a wesołe iskierki na dobre zniknęły ze spojrzenia. Naruto zamarł i z otwartymi ustami wpatrywał się w twarz przyjaciela.
Uchiha najwyraźniej zdawał się uważać, że śmiech jest najlepszą reakcją w krytycznych momentach i Uzumaki po raz kolejny poczuł się upokorzony. Odsłonił swoje prawdziwe uczucia i pragnienia, z nadzieją, że drugi mężczyzna podejdzie do tego poważnie. Coś mu w tym wszystkim nie pasowało, bo przecież wciąż czuł na własnej skórze pasję i zapamiętanie, które okazał mu w nocy Sasuke. Być może nie było już o co walczyć i sprawa była dawno przegrana, ale nie byłby sobą, gdyby chociaż nie spróbował tego wyjaśnić. A Naruto po prostu nie chciał uwierzyć, że dla przyjaciela to wszystko nic nie znaczyło.
— W takim razie czym była dla ciebie ta noc? — zapytał ostrożnie, niepewny czy tak naprawdę chce usłyszeć odpowiedź. Zdecydowanie wolałby zostać w swojej bańce szczęścia i optymizmu, ale miał świadomość, że to nie funkcjonowało w ten sposób i nie mógł przecież Sasuke do niczego zmusić. Uchiha wciąż milczał jak zaklęty i chłopak zaczął się denerwować. Wierzył, że uda mu się sprowokować jakąś żywiołową reakcję, miał przecież do tego naturalny talent. — Bo dla mnie czymś wspaniałym i mam tę cholerną pewność, że nie znajdę tego w małżeństwie z Sakurą, do której nic nie czuję! — krzyknął, wierząc naiwnie, że wcale nie brzmiał jak ostatni desperat. Przyjaciel wciąż nie reagował, wpatrując się w niego z twarzą bez wyrazu. Po chwili jedynie pokręcił głową i wzruszył ramionami.
— Nie taka była umowa. Jeśli chcesz niezobowiązującego seksu, to nie ma problemu, polecam się, ale nie oczekuj ode mnie niczego więcej, nigdy — oznajmił, a jego głos miał w tym momencie temperaturę zera bezwzględnego. Uzumaki skulił się mimowolnie i zacisnął dłonie w pięści. Każde słowo, które wydobywało się z przyjaciela raniło go, było jak szpila wbijana prosto w serce. Najwyraźniej znowu pozwolił swoim wyobrażeniom przysłonić rzeczywistość i sytuacja wcale nie przedstawiała się tak, jak sądził jeszcze kilka chwil temu. Sasuke prychnął rozbawiony, widząc jego reakcję. — Co, miałeś może nadzieję, że będę próbował cię zatrzymywać i wybijać ci z głowy pomysł tego małżeństwa?
— Nie wierzę ci — odparł Naruto, który chyba utknął gdzieś w fazie wyparcia. Pokręcił energicznie głową, udając, że nie dosłyszał pytania. Wolał nie odpowiadać, wystarczająco się już zbłaźnił tego poranka. — Z każdym kochasz się w taki sposób jak ze mną i każdego prosisz, żeby został na noc?
— Nie, jeśli mam być szczery to nie każdego, ale mogę zacząć, jeśli robi ci to jakąś różnicę.
— Akurat — prychnął. — O co tobie, kurwa, chodzi? Poza tym, że najwyraźniej stało się to, czego wszyscy się obawiali i zwariowałeś.
— Uważaj, Uzumaki, mógłbym się o to obrazić. Pamiętaj, że słowa to obosieczny miecz, a obaj wiemy, że posługuję się nim lepiej od ciebie. — Sasuke błysnął zębami i uśmiechnął się. Jednak tym razem nie było w tym nic miłego — wyglądał jak złoczyńca na usługach samego Szatana. Jakby tylko czekał na odpowiednią chwilę, by zatopić katanę w sercu Naruto. — Pozwól, że nakreślę ci jak mniej więcej wygląda sytuacja. Jestem wolnym strzelcem i nie zamierzam się w cokolwiek angażować, a już na pewno nie z kimś takim jak ty. Nie jestem zainteresowany tym, co twierdzisz, że czujesz, tak samo jak nie dbam o twoje małżeństwo z Haruno. Interesuje mnie tylko seks. Jeśli cię to pocieszy, to uważam, że była to jedna z lepszych nocy w moim życiu, chociaż przyznanie się do tego sprawia mi pewien dyskomfort psychiczny.
Uzumaki siedział tam przez dłuższą chwilę, czując się absolutnie nie na miejscu. Słowa Sasuke były bolesne i wizja jaką przed nim roztaczał drugi mężczyzna była przerażająca, ale najbardziej wystraszył się samego siebie i własnych reakcji. Na co on właściwie miał nadzieję? Oczekiwał wierności i zrozumienia, od kogo niby? Nawet przyjaźń zgubiła się gdzieś po drodze — z roli kompana Naruto został zdegradowany do jednonocnej przygody i czysto erotycznej rozrywki. Jakby Uchihy w ogóle nie obchodziło to, jakim był człowiekiem.
— Aha — mruknął po chwili, czując suchość w ustach. Patrzył wszędzie, tylko nie w oczy rozmówcy, bojąc się, że ujrzy tam swoje zniekształcone odbicie i zamiast wartościowej osoby, za którą się uważał, zobaczy jedynie seksualną zabawkę. Czyli to czym najwyraźniej był dla Sasuke. — Mogłeś powiedzieć wcześniej, to by nam zaoszczędziło czasu.
— Może nie powiedziałem dosłownie tego, ale uważam, że wyraźnie dałem ci do zrozumienia, co jest czym. — Nie, nie dałeś. A teraz racz wypierdalać, bo chwilowo nie chcę nawet widzieć twojej gęby. Och, zaraz. To ja jestem w twojej sypialni, więc to ja muszę wypierdalać. — Powiedz no, Uzumaki, pamiętasz moment, w którym z moich ust padły jakiekolwiek obietnice? Bo ja sobie nie przypominam. Jeśli chcesz epickiego uczucia rodem z taniego romansu, to wracaj lepiej do narzeczonej, bo nie masz tu czego szukać.
Naruto podniósł się powoli, jakby obawiając się, że jego ciało może go zdradzić w każdej chwili i najzwyczajniej w świecie odmówić posłuszeństwa. Zignorował taksujące spojrzenie Sasuke i zaczął kolekcjonować swoją garderobę, która leżała rozrzucona po całym pokoju.
— Muszę się zbierać, bo tak się składa, że za kilka godzin mam ślub — oznajmił nonszalancko Uzumaki, zakładając koszulkę przez głowę. Rozpaczliwie chciał wymazać całą tę rozmowę z pamięci. Cofnąć się w czasie o kilka godzin. Gdyby był mądrzejszy, nie poruszyłby w ogóle tego tematu — zaraz po przebudzeniu wyniósłby się w diabły, dziękując Sasuke za obfitującą we wrażenia noc i mogliby już nigdy do tego nie wracać. Może nawet skradłby mu ostatniego, niewinnego całusa na do widzenia. Z mniej lub bardziej czystym sumieniem wstąpiłby w związek małżeński i mógłby sobie do woli wmawiać, że niczego w życiu nie żałuje.
— Od razu lepiej — Uchiha mrugnął do niego, po czym rozciągnął się na łóżku. Jeszcze wczoraj Naruto zacząłby się ślinić na taki widok i niewykluczone, że rozpoczęliby dzień miłą rundką rozgrzewającego seksu w ramach pobudki. Teraz jedynie posłał koledze kwaśne spojrzenie, wciąż nie będąc w stanie spojrzeć mu prosto w oczy. — To kiedy znowu mnie odwiedzisz?
— Nie będę twoim panem do towarzystwa, jeśli to właśnie sugerujesz. Nie uznaję seksu bez uczuć i kto jak to, ale ty powinieneś o tym wiedzieć. W końcu ładne parę lat ludzie uważali nas za przyjaciół.
— Nie żebym zarzucał ci hipokryzję, ale to właśnie zamierzasz powtarzać swojej przyszłej żonie, z którą jesteś tylko po to by dochrapać się do stołka? Że nie uznajesz pieprzenia bez uczuć, które są tak naprawdę tylko zbędnym i uciążliwym dodatkiem do samego aktu? Musiałeś to bardzo dobrze przemyśleć. — Cholernik miał rację. Uzumaki warknął pod nosem i siłą woli powstrzymał się od zdzielenia drugiego mężczyzny. Sasuke zawsze miał talent do uderzania tam, gdzie człowieka boli najbardziej, a jeśli dobrze znał tę osobę i był zaznajomiony z jej słabościami, to wykorzystywał ten fakt bezlitośnie. Poza tym odpowiedź, że z kim jak z kim, ale seks z nim nie był jedynie odartym z uczuć aktem, nie wydawała się najwłaściwsza.
— Interpretuj to sobie jak chcesz. Jeśli takie wyjaśnienie ci nie odpowiada, to przyjmij po prostu do wiadomości, że nie mam w planach zdradzania żony, niezależnie od tego, czy ją kocham czy nie. Są na tym świecie jakieś granice. Nie obchodzą mnie twoje argumenty, moja odpowiedź wciąż brzmi: nie.
— Nie przejmuj się, poczekam. — Sasuke sugestywnie poruszył brwiami, na co Naruto jedynie westchnął przeciągle i w te pędy wyszedł z pomieszczenia.
Na marginesie odnotował, że nieco się zasiedział — niewykluczone, że Neji i Sakura zdążyli już wszcząć rewolucję i ogólnie zamartwiali się gdzie też wcięło pana młodego w dniu ślubu. Przyspieszył kroku, chcąc jak najszybciej oddalić się od domu Uchihy — bardzo możliwie, ze go szukali i w razie czego wolał nie być widziany w tych okolicach.
Nie miał pojęcia kiedy sprawy zdążyły się tak strasznie spieprzyć — najpierw targały nim wątpliwości, czy dobrze postępuje, potem postanowił zaszaleć i przeżył bez wątpienia najbardziej ekscytującą noc w całym życiu, a potem został zmieszany z błotem i zdegradowany z roli przyjaciela do kutasa z nóżkami. Był przekonany, że nie jest sam w tym szaleństwie, a sposób w jaki Sasuke go całował i jak przesuwał dłońmi po pieczęci na jego brzuchu, jedynie go w tym przekonaniu utwierdził. Nic bardziej mylnego. Już dawno skapitulował, jeśli chodziło o próby zrozumienia zachowania tego drania — było to niemalże niewykonalne i nieopłacalne na dłuższą metę. A kiedy już zdawało mu się, że dokonał niemożliwego, Uchiha śmiał się opętańczo i kopał go prosto w twarz.
Otworzył się i był bardzo bliski przyznania co naprawdę czuł — kolega bez dwóch zdań zrozumiał przekaz i wydrwił go w ramach odpowiedzi. To było do przewidzenia, bo niby czego innego można się spodziewać po osobie, która jest moralną kaleką. Naruto będzie miał jeszcze dużo czasu na przemyślenie tego, w swoim nowym życiu jako mąż Sakury.
Najgorsze w tym wszystkim nie było to, że chłopak, pomimo swoich zapewnień o tym, że nie zamierza nikomu doprawiać rogów, praktycznie zdradził narzeczoną w przeddzień ślubu — i w dzień w sumie też, przynajmniej z technicznego punktu widzenia, bo przed północną na pewno nie skończyli — wmawiając sobie, że to nic takiego, ani nawet to, że niemalże wyznał Sasuke, że go kocha.
Nie, najgorsze było to, że tak naprawdę Uzumaki niczego nie żałował, chociaż sam nie był jeszcze się w stanie do tego przed sobą przyznać. Mimo wszystko. Nie był szczęśliwy, ale przynajmniej miał tę świadomość, że spróbował i chociaż kilka godzin spędził z kimś na kim mu naprawdę zależało, wierząc, że było to uczucie przynajmniej w pewnym stopniu odwzajemnione. Reszta to nic, reszta to tylko szczegóły.