Nie dla psa kiełbasa

Święta się skończyły, a ja dopiero teraz wrzucam tu świąteczny tekst - no cóż, bywa. Shit happens sometimes. Kto widział, ten widział, a kto nie widział i nie pasuje mu świąteczny klimat, zawsze można zostawić sobie na następne Boże Narodzenie! Tekst eventowy z forum SasuNaru, dedykowany, jak się okazało, Wer. <3  Tytuł: Nie dla psa kiełbasa
Długość: 2,8k
Gatunek: event, obyczaj, romans, AU
Beta: betacja betacją, ale chciałabym szczególnie podziękować Fani, która uratowała mi tyłek z publikacją tekstu, a i z powtórzeniami dzielnie walczyła.Ostrzeżenia: żadnych szczególnych, poza tym, że proszę o przeczytanie tekstu do końca, zanim rzucicie to wszystko w cholerę, bo znowu nawypisywałam straszne rzeczy.
Nie dla psa kiełbasa
Klnąc na czym świat stoi, Naruto nacisnął klamkę i wkroczył do szkółki tańca. Strzepał śnieg ze swojego zimowego płaszcza i uważnie rozejrzał się po pomieszczeniu, z zadowoleniem odnotowując brak jakichkolwiek świątecznych akcentów. No, może za wyjątkiem sznura lampek rozwieszonego pod ladą, ale te na szczęście były bezbarwne, więc jakoś to przebolał — musicie wiedzieć, że Uzumaki nienawidził komercyjnych świąt z pasją ognistszą od tysiąca słońc. Robiło mu się niedobrze od widoku załadowanych po brzegi witryn sklepowych i reklam Coca Coli, a gdy w zasięgu wzroku znajdowała się jemioła, dostawał drgawek.
— Zapraszam tutaj! — Chłopak odwrócił się, chcąc zlokalizować źródło głosu i jego oczom ukazała się machająca do niego zza lady kobieta o soczyście czerwonych włosach. Efekt z założenia miał być zapewne piorunujący, powalający i inne takie, ale niedające się zignorować odrosty skutecznie go popsuły. Naruto uśmiechnął się nieznacznie w ramach odpowiedzi i powoli, noga za nogą, powlókł się do kontuaru. Nie chciał tu być i nie zamierzał tego faktu ukrywać. — W czym mogę pomóc?
— Kilka dni temu telefonicznie zapisałem się na przyspieszony kurs tańca nowoczesnego, dzisiaj ponoć odbywają się pierwsze zajęcia — mruknął bezbarwnym tonem, starając się nie pokazywać swojego zniechęcenia. Kobieta uniosła brew i spojrzała na niego z przyganą, wyraźnie dając mu do zrozumienia co sądzi o ludziach, którzy nie mają co ze sobą zrobić w tym szczególnym okresie, czym zmuszają ją do tyranicznej pracy. No cóż. Jedno pobłażliwe westchnienie później, dziewczyna zaczęła klepać coś w klawiaturę znajdującego się przed nią komputera.
— Pan Uzumaki, tak? — zapytała, na co klient pokiwał głową. Najwyraźniej pani liczyła, że on wpadł tylko załatwić jakieś formalności, bo jej ton stał się zdecydowanie mniej przyjazny, chociaż wciąż uprzejmy. — Niestety, ale grupa do tańca nowoczesnego nie powstała. Sam pan rozumie, okres przedświąteczny i nie mamy zbyt dużego obłożenia, a nie opłaca nam się organizować zajęć dla jednej osoby.
— Nie mogliście mnie o tym poinformować?
— To nie wchodzi w zakres moich obowiązków — zakomunikowała kobieta, najwyraźniej bardzo szczęśliwa, że udało jej się spławić irytującego interesanta. Naruto tymczasem westchnął z niejaką ulgą i siłą woli powstrzymał cisnący mu się na usta uśmiech. Powinien wyglądać na stosownie oburzonego takim potraktowaniem jego osoby i właśnie to sobie powtarzał.
Tak naprawdę szkoła tańca była ostatnim miejscem, w jakim Uzumaki chciał się wtedy znajdować. Miał wiele kreatywnych sposobów na spędzenie świąt, ale nie uwzględniał robienia z siebie pośmiewiska na parkiecie. I w tym właśnie momencie na scenę wkroczył Kiba, który naoglądał się w swoim dwudziestoparoletnim życiu nieco za dużo amerykańskich komedii i wyzwał go na pojedynek taneczny — tak, właśnie tak, dobrze przeczytaliście. Naruto w tańcu poruszał się jak kłoda — wyjątkowo zgrabna i przyjemnie wyciosana kłoda, nie da się ukryć, ale mimo wszystko. Była jednak rzecz, której chłopak nienawidził jeszcze bardziej niż samego tańczenia, a mianowicie niewywiązywania się z wyzwań i zakładów. To kwestia honoru, a jego słowo było wartością samą w sobie, więc ostatecznie zapisał się na pieprzony kurs pieprzonego tańca z nadzieją, że jakaś pechowa instruktorka dokona cudu i sprawi, że nauczy się poruszać nieco płynniej niż osiemdziesięcioletni staruszek z zaawansowanym reumatyzmem.
— Pan na zajęcia jazz dance? — Uzumaki, który właśnie sięgał ręką do klamki, momentalnie zatrzymał się, słysząc głos, który zdecydowanie nie należał do jego wcześniejszej rozmóczyni. Odwrócił się i ujrzał wysokiego, ciemnowłosego faceta stojącego po drugiej stronie pomieszczenia. Niczym się nie wyróżniał na pierwszy rzut oka — ciemne ciuchy w trzech odcieniach czerni, dziwnie przycięte włosy i twarz wyrażająca, że bez dwóch zdań wolałby być w tym czasie gdzie indziej — ale było w nim coś, co przykuwało uwagę i Naruto zawiesił na nim wzrok na dłuższą chwilę. Naruto już otwierał usta, aby odpowiedzieć nieznanemu mężczyźnie, jednak kobieta wcięła mu się niemalże natychmiast:
— Pan właśnie wychodził — oznajmiła przemiłym głosem, przez co obaj panowie rzucili jej ponure spojrzenia. — A klient od tańca jazzowego dzwonił rano, aby poinformować, że wyjeżdża z rodziną i nie pojawi się już do końca roku. Właściwie to my też możemy się już zwinąć i…
— A co z zajęciami z tańca nowoczesnego? — zapytał brunet, krzyżując ramiona na piersi i przyglądając się na zmianę Naruto i siedzącej za ladą kobiecie.
— O, pan też czekał na te zajęcia? — zainteresował się nagle, zaskarbiając sobie tym samym zdumione spojrzenie nieznajomego. — Właśnie się dowiedziałem, że grupa nie powstała, bo nie zapisało się wystarczająco wiele osób, chociaż myślałem, że jestem całkiem sam, bo pani mówiła o jedynej osobie, która się zapisała. — Brunet uśmiechnął się złośliwie, po czym zmarszczył czoło, jakby intensywnie się nad czymś zastanawiając.
— A więc mówisz, Karin, że poza tym panem nikogo więcej nie ma? — zapytał mężczyzna, uważnie przyglądając się Uzumakiemu. Wyglądał na jego rówieśnika i Naruto nagle poczuł, że chęć do uczestniczenia w tym poronionym kursie wzrasta. W zasadzie, to nie miałby nic przeciwko ćwiczeniom w towarzystwie takiego faceta — niewykluczone, że zwaliłby się pod jego nogi jak wspomniana wcześniej kłoda i skończyliby tarzając się po podłodze. Nie żeby nie odpowiadał mu taki rozwój sytuacji.
— Na chwilę obecną nie.
— Panu z pewnością byłoby przykro, gdyby zajęcia się nie odbyły, czyż nie? — zapytał brunet, przyglądając się Naruto w taki sposób, że ten był prawie pewien, że nieznajomy wie o jego awersji do tańca jako takiego. I zamierza wykorzystać tę wiedzę w niecny sposób.
— Ależ nie ma żadnego problemu, naprawdę — usprawiedliwił się szybko, kręcąc głową z uśmiechem przyklejonym do twarzy. — Nie będę zawracał instruktorce głowy i tak jestem beznadziejnym przypadkiem, nic by z tego nie wyszło. Jakoś sobie przeorganizuję wieczór i znajdę ciekawsze zajęcia. — Tutaj Uzumaki puścił nieznajomemu perskie oczko, wyraźnie dając do zrozumienia, że chętnie znajdzie dla niego jakieś miejsce we wspomnianych planach. Mężczyzna skwitował to uniesieniem brwi, ale nie zareagował w żaden inny sposób — Naruto nie do końca wiedział jak to zinterpretować, ale postanowił się nie zniechęcać.
— Instruktorka — na to słowo brunet położył szczególny nacisk, co powinno Naruto zaalarmować, ale ten był zbyt pochłonięty swoimi niezbyt subtelnymi próbami podrywu — sama zadecyduje, czy jest pan faktycznie aż tak beznadziejnym przypadkiem, jak pan twierdzi. — Mężczyzna wskazał dłonią jedne z drzwi za swoimi plecami, prowadzące zapewne do jednej z salek. — Zapraszam.
Uzumaki uśmiechnął się i przepchnął obok nieznajomego — w zasadzie mógłby go obejść i zrobić to metodą bezkontaktową, ale był człowiekiem zmęczonym życiem i bzdurnymi zakładami i trasa przebiegająca po linii prostej wydała się najlepszym wyborem. A że przypadkiem otarł się o pewnego przystojnego bruneta? Wypadek przy pracy, naprawdę. Po drodze posłał jeszcze zwycięskie spojrzenie Karin, bo chyba tak brzmiało jej imię. Kobieta siedziała za biurkiem i emanowała zimną furią, bo plany wcześniejszego ulotnienia się z pracy wyparowały jak kamfora i nie udało jej się pozbyć klienta. Ciekawa polityka firmy, tak nawiasem mówiąc.
— Stały bywalec, czy tak? — zapytał Uzumaki, wchodząc do pomieszczenia i odwracając się do idącego za nim mężczyzny. Jego obawy związane z kursem tańca zostały zminimalizowane i żywił nadzieję, że uda mu się mieć z tego wszystkiego coś dla siebie. Na przykład towarzystwo na dzisiejszą noc.
— Można tak powiedzieć — potwierdził chłopak, zapalając światło i przechodząc na środek parkietu. Pomieszczenie nie było duże, ale sprawiało wrażenie funkcjonalnego — ścianę pokryto w całości lustrami, a przez całą jej długość ciągnęła się specjalna poręcz. Podłoga była wielokrotnie zarysowana, zapewne od obcasów tancerzy i Uzumaki bez problemu wyobrażał sobie, jak w tym miejscu odbywają się niezliczone godziny treningów, a artyści przeżywają swoje wzloty i upadki. Za to w rogu spostrzegł coś, co przywołało uśmiech na jego twarz, a mianowicie grubą rurę, taką jak w klubach ze strtiptizem i w jego głowie mimowolnie pojawił się obraz przystojnego bruneta wyczyniającego cuda na tym drążku. Kto wie, może nawet wsunąłby mu za gumkę od majtek jakiś banknot? — Nie, tym się raczej zajmować nie będziemy. — Naruto został sprowadzony na ziemię w trybie natychmiastowym i ujrzał twarz nieznajomego wykrzywioną w drwiącym uśmiechu. — Takie lekcje prowadzę jedynie prywatnie i za dodatkową opłatą ma się rozumieć.
— Przepraszam? Że niby co robisz za dodatkową opłatą? — Uzumaki zamrugał kilkakrotnie, wpatrując się w mężczyznę, jakby mu wyrosła druga głowa. Miał zakodowane, że zajęcia z tańca prowadzić może tylko i wyłącznie kobieta, więc przeżył niemały szok, gdy jego teorie zostały skonfrontowane z rzeczywistością.
— Tak, jestem tu instruktorem — dodał brunet, odpowiadając na pytające spojrzenie Naruto. — Tak, prowadzę również zajęcia z tańca na rurze. Zainteresowany?
— Jakoś niespecjalnie — mruknął blondyn, z nowym zaangażowaniem przyglądając się mężczyźnie. — Ponoć żadna praca nie hańbi, więc co kto lubi.
— Zdziwiłbyś się ile prostytutek i striptizerek już wyszkoliłem w swojej karierze — skomentował zjadliwie, z zadowoleniem odnotowując rumieniec, który wykwitł na twarzy Uzumakiego. Po chwili podszedł do niego i wyciągnął przed siebie prawą dłoń i to ostatecznie dobiło Naruto.
Na serdecznym palcu nieznajomego radośnie błyszczała elegancka, złota obrączka, krzycząc: żonaty!
No cóż, nie miał szczęścia. Zakładanie, że każdy przystojny facet z błyskiem w oku gra w tej samej lidze było przejawem nadmiernego optymizmu z jego strony, ale nie lubił też być od razu na przegranej pozycji, a do zajętego gościa nie zamierzał startować. Niestety, przystojny brunet nie zagrzeje mu łóżka tej nocy, ani żadnej innej. Z kwaśną miną uścisnął dłoń, starając się nie dać po sobie niczego poznać.
— Naruto Uzumaki.
— Sasuke Uchiha, jestem dziś do twojej dyspozycji. — No. No chyba jednak nie do końca, chociaż Naruto bardzo by chciał, żeby tak właśnie było. — Wychodzi na to, że jesteś sam na zajęciach, więc możemy podejść do tematu bardziej indywidualnie. Taniec nowoczesny, tak?
— Tak. To znaczy nie, niekoniecznie nowoczesny — odparł Uzumaki, ściągając z ramion grubą kurtkę i stając na środku w samych dresach, przygotowany na psychiczny i fizyczny wycisk. Na twarzy instruktora odmalowało się niezrozumienie, więc kontynuował: — wiesz jak jest, człowiek wypije o jedno piwo za dużo i wkopie się w jakiś kłopotliwy zakład. Chciałbym tak ogólnie ogarnąć parę kroków, żebym nie wypierdalał się za każdym razem jak wejdę na parkiet.
— Miałeś kiedyś jakąś styczność z tańcem? — zapytał Uchiha, mierząc klienta uważnym spojrzeniem, po czym ściągnął bluzę, zostając w ściśle przylegającym do ciała bezrękawniku, co dodatkowo podjudziło wyobraźnię Naruto. Chłopak ostentacyjnie odwrócił wzrok, wbijając sobie do głowy, nie dla psa kiełbasa. Chociaż musiał przyznać — całkowicie obiektywnie oczywiście — że facet był wyjątkowo przyjemnie zbudowany i nie mógł się doczekać, żeby zobaczyć go w akcji. To jest w tańcu, ma się rozumieć. Mężczyzna zaczął truchtać w miejscu i Uzumaki zrozumiał, że on prawdopodobnie również powinien się rozgrzać, chociaż osobiście znał na to ciekawsze sposoby niż skłony i wymachy rękami, ale no cóż.
— W pierwszej klasie szkoły średniej chodziłem na taniec towarzyski, mam traumatyczne wspomnienia — odpowiedział, krzywiąc się mimowolnie. Zapisał się wtedy na zajęcia głównie dlatego, że uczęszczała na nie pewna dziewczyna z jego rocznika, Sakura Haruno. Kobieta-żyleta, trzeba przyznać, ale prędko okazało się, że dużo bardziej interesował go jej partner. Do dziś nie dowiedział się, kim był ten chłopak, wiedział o nim tylko tyle, że miał ciemne włosy, był niezdrowo blady i wiecznie chodził w kusych bluzeczkach sięgających znacznie powyżej przepisowej długości. I świetnie się poruszał. Odkrycie to wstrząsnęło Naruto do tego stopnia, że jego stopa na zajęciach tanecznych już więcej nie postanęła.
— Na użytek tej rozmowy przyjmijmy, żeś nieobesrany jak zielona łąka, jeśli chodzi o taniec jako taki — skwitował go Sasuke, nie przestając się złośliwie uśmiechać, po czym podszedł do umiejscowionego w rogu magnetofonu. Gmerał przez chwilę przy urządzeniu, a Uzumaki w tym czasie przeszedł na środek parkietu i czekał z zapartym tchem na ciąg dalszy. Chwilę później pomieszczenie wypełniła muzyka, jednak nie było to nic specjalnego — ot, rytmy jakie można usłyszeć w podrzędnym klubie. W jednym z luster dostrzegł, że Uchiha zbliżył się do niego i stanął w pewnej odległości za jego plecami.
— Co teraz? Nie zamierzasz mi czegoś pokazać?
— Na razie ty pokaż mi, na co cię stać. — Och, dlaczego musiało to zabrzmieć tak dwuznacznie? Naruto zgrzytnął zębami i siłą woli powstrzymał się od skrzyżowania ramion na piersi. — Muszę się dowiedzieć z czym mam do czynienia i jak naprawdę się ruszasz.
Uzumaki przełknął ślinę i zaczął się poruszać, mając nadzieję, że nie zostanie skwitowany gromkim śmiechem. Jego funkcja na dyskotekach była jasno określona i niezmienna — dbał o to, aby ściany się nie zawaliły, podpierając je całym sobą i gdyby to od niego zależało, wolałby nigdy tego stanu nie zmieniać.
— Stop — przerwał Sasuke, stając tuż za plecami Naruto i spoglądając na jego odbicie w lustrze. — Kiwający główką piesek samochodowy ma więcej gracji od ciebie. Machasz rękami jak wiatrakami, jakbyś odganiał się kijem od adoratorów.
— Raczej adoratorek — mruknął Naruto, zaskarbiając sobie tym samym kolejne drwiące spojrzenie. Nie wiedział, czy było to ze strony Uchihy przejęzyczenie, czy celowa akcja, ale było to wysoce niepokojące.
— Niech ci będzie, że adoratorek. Nic dziwnego, że taniec ci nie leży, bo w ogóle się nie starasz, nie wkładasz w to ani odrobiny serca. Kiedy tak sobie radośnie tuptałeś, upodabniając się do małego słoniątka, wolałeś wpatrywać się we własne stopy i lustrować wzrokiem całą salę, zamiast zamknąć oczy i skupić się na muzyce.
— To może pokażesz mi jak się powinno zachowywać w tańcu, panie specjalisto? — sarknął chłopak, posyłając instruktorowi wyzywające spojrzenie. Sasuke jedynie wzruszył ramionami, po czym podszedł do magnetofonu i zmienił muzykę na coś zupełnie innego — Naruto ze swoim słuchem absolutnym trzeciego stopnia w żadnym wypadku nie był w stanie zidentyfikować utworu, ale muzyka była skoczna, porywająca i jakby prowokująca do zrobienia czegoś szalonego i lekkomyślnego.
— Z najwyższą przyjemnością — rzucił tylko Sasuke i zaczął tańczyć. Uzumaki ze wstrzymanym oddechem patrzył na widowisko jakie stwarzał sobą tańczący Uchiha, nie mogąc oderwać od niego wzroku. Mężczyzna poruszał się lekko i zwinnie, zupełnie jakby nie istniały dla niego prawa fizyki, a grawitacja się go nie imała — Naruto na jego miejscu już dawno skręciłby kark, zwalając się z hukiem na posadzkę, a on po prostu tańczył dalej. Widać było jak na dłoni, że czuje się jak przysłowiowa ryba w wodzie, w każdym ruchu dało się dostrzec pasję i zapamiętanie. Uzumaki z przestrachem zorientował się, że jego krew zaczęła krążyć zdecydowanie szybciej — najwyraźniej nie była mu potrzebna nawet ta nieszczęsna rura, bo prawdziwy mistrz potrafił poruszyć publiczność nawet bez dodatkowych rekwizytów. Z otępienia wyrwał go dopiero Uchiha, który podszedł do niego i lekko popchnął.
— Nie krępuj się — szepnął tylko i Naruto zdobył się na zamknięcie oczu — lepiej dla jego zdrowia psychicznego — a potem dał się ponieść muzyce i chwili. Zakołysał się trochę śmielej, mając nadzieję, że wygląda nieco mniej pokracznie niż przed momentem. Spróbował się nawet zakręcić, ale poczuł, że na coś wpadł plecami i gdy gwałtownie otworzył oczy, ujrzał lustrzane odbicie swoje i stojącego z tyłu Uchihy. Podkradł się cichaczem jak kuna patagońska, sprawiając, że Uzumaki przeżył mały zawał serca.
— Wciąż kłoda — podsumował mężczyzna, nie robiąc niczego, aby się odsunąć, po czym położył dłonie na jego biodrach, wyginając się razem z nim. — Używaj całego ciała, w końcu od czegoś masz ten tyłek.
Uzumaki wydał z siebie stłumione westchnienie, dochodząc do wniosku, że było mu wyjątkowo dobrze w takiej pozycji, a blade dłonie instruktora idealnie pasowały do jego bioder. Spojrzał w dół, skupiając na nich swoją uwagę, ale po chwili zatrzymał się, jakby wrastając w ziemię i tym samym prawie zbijając ich obu z nóg. Coś mu tu nie pasowało.
— Gdzie się podziała twoja obrączka?
Sasuke prychnął za jego plecami, po czym przylgnął do niego, puszczając biodra chłopaka na rzecz splecenia dłoni na jego brzuchu. Naruto zadrżał, czując ciepły oddech na swoim karku, ale nie zaoponował w żaden sposób.
— Masz na myśli mój prywatny odstraszacz namolnych bab? — zachichotał Uchiha, prosto do ucha drugiego mężczyzny.
— Jaśniej proszę.
— Zanim spytasz, nie, nie jestem żonaty. Mężaty też nie jestem, tak na marginesie — tutaj ponownie zachichotał, sprawiając, że całe ciało przyciśniętego do jego klatki piersiowej Uzumakiego zawibrowało. — Miewam po prostu kłopoty z natrętnymi kobietami, więc zrobiłem użytek ze starej obrączki ślubnej mojego świętej pamięci ojca. Całkiem dobry patent, polecam gorąco. Zdarzają się jednak czasem ludzie, dla których ściągam tę obrączkę.
— Więc… — zaczął Naruto, ostrożnie dobierając słowa. Sięgnął ręką za swoje plecy, kładąc ją gdzieś w okolicach karku Uchihy, który zaczął delikatnie gładzić, nie do końca pewien, czy może sobie na taki dotyk pozwolić. — Jesteś wolny dzisiejszego wieczoru?
— A widzisz na moim palcu obrączkę?
— Nie.
— Więc najwyraźniej musiałem ją dla kogoś zdjąć — szepnął jeszcze Sasuke, po czym złożył pierwszy pocałunek na skórze Uzumakiego, w miejscu, gdzie szyja łączyła się z ramieniem.
— Ale ktoś ma dzisiaj farta — mruknął Naruto, zamykając oczy i w pełni oddając się swojej lekcji tańca.
Okazała się ona nad wyraz indywidualna, a ćwiczenia bardzo kreatywne — niby kto powiedział, że nie można tańczyć w pozycji horyzontalnej? — chociaż wątpił, że było to coś, czym mógłby się kiedykolwiek pochwalić Kibie. Dlatego też umówił się na następną lekcję, jeszcze bardziej prywatną, chociaż bez dodatkowej opłaty. A gdy już zaliczył cały kurs, a także wspólnie spędzone święta, doszedł do nieco szalonego wniosku, że właściwie to nie chce, aby Uchiha zdejmował dla niego obrączkę. Co w sumie zalatywało zdradą, chociaż obaj wiedzieli, że słów „Sasuke” i „żona” po prostu nie dało się umieścić w jednym zdaniu. Tak czy inaczej, Naruto stwierdził, że pewnego dnia chce ponownie wepchnąć obrączkę na palec swojego prywatnego instruktora tańca, z tym, że nie musiałby jej już zdejmować.
I może nawet kiedyś polubi zakłady z Kibą.